αντί-Χρονογραφήματος
γράφει ο Βαγγέλης Κ. Χριστόπουλος
Καρακάξες θυμάμαι πολλά χρόνια να σκούζουν δυνατά και να περιφέρονται στα ψηλά πεύκα και τις μυγδαλιές πριν χτιστεί η περιοχή. Έβλεπα το ανήσυχο περπάτημά τους με μικρά πηδήματα και ανασηκωμένη την μαύρη ουρά τους. Επανήλθαν σήμερα στην μνήμη μου πολλές εικόνες του παρελθόντος.
Είναι πρωί Μεγάλης Παρασκευής και ακούγονται σκουξίματα πουλιών στην ταράτσα της απέναντι πολυκατοικίας. Πέντε πουλιά, Καρακάξες ήταν ολόγυρα καθισμένες , με το άσπρο και μαύρο πένθιμο χρώμα τους, που μας θυμίζουν την Μεγάλη Παρασκευή με τα Πάθη του Χριστού μας.
Ήταν επαναλαμβανόμενα τα κρωξίματα της ομήγυρης των πτηνών, αλληλοδιαδόχως και ομαδικώς. Αυτά τα ακούσματα έφεραν το βλέμμα μου κοντά τους μέσα από το τζάμι του κλειστού παραθύρου μου.
Καθώς κάθονταν κυκλικά πάνω στα σιδερένια κάγκελα της ταράτσας, συνέχιζαν τις φωνές κουνώντας την ουρά και το σώμα τους σαν να χορεύουν.
Αυτή η εικόνα δήλωνε μια ιστορία τραγική και συγχρόνως διδακτική, που και ο άνθρωπος συχνά την βιώνει. Η φανταστική αυτή κοινωνία των πτηνών, είναι ο καθρέφτης της ανθρώπινης κοινωνίας.
Ήταν η αντίδρασή τους σε μια πεθαμένη δίπλα τους συντρόφισσα.
Καθώς άνοιξα την πόρτα, με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι, δεν πρόλαβα να αποθανατίσω τον κύκλο των πουλιών. Και όσες φορές προσπάθησα έφευγαν σαν αστραπή, γίνονταν καπνός. Η μόνη που έμεινε εκεί, ήταν η νεκρή καρακάξα που ξεχώριζε το λευκό χρώμα στην κοιλιά και στην άκρη των φτερών της. Έτσι κατάλαβα το μεγάλα τους δράμα.
Η περιέργειά μου μεγάλωσε και κάθε φορά έριχνα την ματιά μου στο μέρος που βρισκόταν νεκρή η καρακάξα.
Τρεις ημέρες έρχονταν, καθήμενες στα ίδια κάγκελα , κάνοντας κύκλο, πάνω στην νεκρή ομόφυλή τους. Συνέχιζαν τα άφθονα κρωξίματα, που σίγουρα δεν ήταν τραγούδια, χαράς, θριάμβου, ευτυχίας….
Ήταν μοιρολόγια στην νεκρή παρέας τους και λόγια παρηγοριάς στην σύντροφο.
Μετά το τριήμερο, γύρω στην νεκρή καρακάξα περιφέρεται για αρκετές ημέρες η σύντροφος μόνη, κλαίγοντας απαρηγόρητη.
Αν είχαν ανθρώπινη φωνή, πολλά θα μας δίδασκα και θα παίρναμε μαθήματα διαγωγής και φερσίματος.
ΚΑΡΑΚΑΞΕΣ ΘΡΗΝΟΥΝ
Πέντε καρακάξες γύρω απ’ το πτώμα
της συντρόφισσας στέκονται και την μοιρολογούν
Και οι πέντε πενθημοφορεμένες την παρέα τους
Κατευοδώνουν και την αποχαιρετούν
Κρώζουν και τριγύρω της πηδούν
μα και τον /την σύντροφό, τον παρηγορούν
Έχουν και τα πουλιά τον τρόπο τους
σαν τους ανθρώπους να θρηνούν
Τρεις ολόκληρες μέρες επισκέπτονται
Το χώρο που κείτεται το σώμα της νεκρής
Λες και τρέχουν τα δάκρυά τους
Σαν τις σταγόνες της βροχής
Όλη οι οικογένεια είναι συγκεντρωμένη
ν’ αποχαιρετήσει για ύστατη στιγμή
Το μέλος της οικογενείας τους
που κείτεται άψυχο στη γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου