O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν' ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". ...Γκαίτε

.................................................Όποιος ελεύθερα συλλογάται συλλογάται καλά. - Ρήγας Φεραίος
Η Φωτό Μου

Καθημερινά... με τον Πάνο Αϊβαλή // Επικοινωνία στο email: kepeme@gmail.com

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ

No news good news...............

Αρκαδικά

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

AΔΕΡΦΙΑ, Ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

 ΠΕΡΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ
Γράφει ο Ψυχολόγος
 Γιάννης Ξηντάρας *


Το παιδί μετά την γέννηση του έχει αποκλειστική σχέση με την μητέρα και τον πατέρα. Είναι μαζί τους συνεχώς, δεν το χωρίζει τίποτα και κανείς από αυτούς -τους ''σημαντικούς άλλους''. Καθώς το πρωτότοκο παιδί ζει από αυτήν την σύνδεση αποκλειστικότητας με τους γονείς του έρχεται η γέννηση ενός νέου μέλους... Αυτή η γέννηση γίνεται η αφορμή για μία ποικιλία συναισθημάτων σε όλα τα μέλη της οικογένειας.
Oι ισορροπίες αλλάζουν, μαζί και οι προτεραιότητες τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό. Το μωρό τραβάει την περισσότερη προσοχή, φυσικό αποτέλεσμα των αναγκών που το διέπουν, ενώ το πρωτότοκο παιδί χάνει την πρωτοκαθεδρία του... Από το κέντρο του κόσμου, συχνά νιώθει πως βρίσκεται στο κέντρο του περιθωρίου! Σαν αποτέλεσμα το παιδί νιώθει ζήλεια για το μικρό του αδερφάκι, φθόνο και εχθρότητα (για το αδερφάκι αλλά και για τους γονείς), συναισθήματα φυσιολογικά αφού πρόκειται για την απειλή αυτής της αποκλειστικότητας.
Όμως αυτή η πρωταρχική απειλή, η αίσθηση ανισορροπίας και ανασφάλειας, με τον καιρό μετατρέπεται σε έναν δεσμό αίματος που μας ενώνει με τα αδέρφια μας μέχρι να γεράσουμε. Η αγάπη σιγά- σιγά παίρνει την θέση του μίσους και καθώς το βρέφος εξελίσσεται, ο νεότερος αδερφός-ή νιώθει περήφανος και αρχίζει να αγαπάει και να αποδέχεται το πλάσμα αυτό που μέχρι πριν λίγο (ίσως και να) μισούσε. Οι σχέσεις με το πέρασμα του χρόνου γίνονται πιο ισότιμες, η αρχική απειλή μειώνεται, η αγάπη και το δέσιμο μεγαλώνει.
Η σχέση μας με τα αδέρφια σημαίνει σιγά σιγά μετατρέπεται σε αφοσίωση, καλύτερη και δυνατότερη από κάθε άλλου είδους σχέσης. Παρά τις συγκρούσεις μας είμαστε οι πρώτοι “σύμμαχοι” με τα αδέρφια μας απέναντι στους “εχθρούς” ακόμα και όταν τα πράγματα μέσα στην οικογένεια πάνε στραβά. Είναι η δύναμη του κοινού βιώματος που μας ενώνει, μας κάνει πιο δυνατούς, το αίσθημα ότι ανήκουμε σε μια ομάδα!
Όσο μεγαλώνουμε η σχέση μας γίνεται όλο και πιο στενή, όλο και πιο δυνατή. Μπορεί μεγαλώνοντας, να κάνουμε διαφορετική ζωή από τα αδέρφια μας, να κάνουμε δική μας οικογένεια αυτό όμως δεν λειτουργεί ως βαρίδιο η εμπόδιο σε αυτόν τον ''ισχυρό δεσμό'' μεταξύ των αδερφών.

~~~~~~~~~~~~~

__________
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. www.paidi-efivos.gr

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Tribune International: Ο Φούχτελ φέρνει γερμανικές τράπεζες σε Πάτρα και Πελοπόννησο. Για έλεγχο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων...

Tribune International: Ο Φούχτελ φέρνει γερμανικές τράπεζες σε Πάτρα και ...:
 Δημήτρης Κ. Τζανακάκης
 ΡΕΘΥΜΝΟ

 Ο Φούχτελ φέρνει γερμανικές τράπεζες σε Πάτρα και Πελοπόννησο. Για έλεγχο...

Στην Τρίπολη χαμηλοσυνταξιούχος, βαριά άρρωστος ηλικιωμένος που ζει χωρίς ρεύμα εδώ και ένα μήνα



Τι έγινε ρε συνδικαλισταράδες της ΔΕΗ...;
Και καλά οι φιλοκυβερνητικοί κοπρίτες, αλλά οι μάχιμοι "Αριστεροί" της Αρκαδίας που δίνανε σόου στη Μεγαλόπολη μπροστά στις κάμερες και πίσω από αυτές ήταν τάτσι μήτσι κώτσι με τον συριζαίο Αδαμίδη, τι απέγιναν..;
Το ανθρώπινο δράμα ζει και βασιλεύει και ο κοινωνικός χαρακτήρας της ΔΕΗ πάει περίπατο στην πράξη και κάνετε λόγο για αυτόν μόνο σε καμιά ανακοινωσούλα της πλάκας για ξεκάρφωμα...
Εκτός αν ο συγκεκριμένος χαμηλοσυνταξιούχος, βαριά άρρωστος ηλικιωμένος που ζει χωρίς ρεύμα εδώ και ένα μήνα, δεν λειτουργεί η συσκευή οξυγόνου του και έχουν σαπίσει οι ινσουλίνες του, είναι και αυτός "στρατηγικός κακοπληρωτής".

Τετάρτη 19 Ιουλίου 2017

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΗ!



ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΗ! 
Μας τηλεφώνησε πριν λίγο φτωχοποιημένος, ηλικιωμένος συμπολίτης μας με τριπλό by pass, χρόνια πνευμονοπάθεια και χρήση μηχανικής αναπνευστικής υποστήριξης, διαβητικός ινσουλινοεξαρτώμενος στον οποίο η ΔΕΗ Τρίπολης έκοψε το ρεύμα για χρέος περίπου 2.000 ευρώ.
Ο ίδιος παρακάλεσε τους υπεύθυνους της ΔΕΗ Τρίπολης (μας είπε ότι μίλησε με τον υποδιευθυντή) να του επανασυνδέσουν το κομμένο ρεύμα διότι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για αυτόν, δεδομένου ότι οι ινσουλίνες θα έληγαν εκτός ψυγείου και το μηχάνημα της αναπνευστικής υποστήριξης σταμάτησε να λειτουργεί.
Ο προϊστάμενος του απάντησε ότι αν δεν πλήρωνε ως προκαταβολή 300 ευρώ (ποσό που αδυνατούσε ο ηλικιωμένος να συγκεντρώσει) τότε θα έμενε οριστικά χωρίς ρεύμα.
Ο ηλικιωμένος άνδρας, ο οποίος έμενε μόνος του στο σπίτι, σε απελπιστική κατάσταση πήρε τηλέφωνο το Κίνημα Δεν Πληρώνω, ως τελευταία λύση.
Το έγκλημα των στελεχών της ΔΕΗ Τρίπολης, των γκόλντεν μπόυζ της κεντρικής ΔΕΗ, της μνημονιακής κυβέρνησης που ξεπουλά την δημόσια επιχείρηση αφενός και καταδικάζει απροστάτευτο τον φτωχοποιημένο λαό σε κοινωνικό μεσαίωνα, δεν θα μείνει ατιμώρητο.
Από αύριο κιόλας το Κίνημά μας θα αναλάβει δράση προκειμένου να διερευνηθεί ποια φυσικά πρόσωπα είναι υπεύθυνα για αυτή την εγκληματική ενέργεια και να αποκατασταθεί η ηλεκτροδότηση στο σπίτι του φτωχού και άρρωστου συνανθρώπου μας.

Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

Η Μάχη της Μαντινείας

  Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ  


Μετά τη Μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.), η κυριαρχία της Θήβας στον ελλαδικό χώρο ήταν αναμφισβήτητη. Αθήνα και Σπάρτη βρίσκονταν σε προφανή παρακμή.
Οι Θηβαίοι, με επικεφαλής του στρατηγούς Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, είχαν δημιουργήσει στην Πελοπόννησο το Κοινό των Αρκάδων, με φιλικές προς αυτούς πόλεις. Η Σπάρτη προσπάθησε να το διασπάσει, προσεταιριζόμενη κάποιες από αυτές τις πόλεις, προκειμένου να ανακτήσει τον βαρύνοντα ρόλο της στη Πελοπόννησο. Τα κατάφερε με τη Μαντίνεια, αλλά αυτή η εξέλιξη δυσαρέστησε τον Επαμεινώνδα, που πέρασε για τέταρτη φορά τον Ισθμό για να βάλει τάξη στην ηγεμονία της Θήβας.
Επιτέθηκε με τον στρατό του αιφνιδιαστικά στη Σπάρτη, αλλά ο Αγησίλαος Β' απέκρουσε την επίθεση με επιτυχία (Ιούνιος 362 π.Χ). Ο Επαμεινώνδας υποχώρησε στο Αρκαδικό οροπέδιο κοντά στη Μαντίνεια (13 χλμ. βόρεια της Τρίπολης), όπου στρατοπέδευσε για να αναμετρηθεί με τους αντιπάλους του. Η κρίσιμη μάχη για την πρωτοκαθεδρία του ελλαδικού χώρου δόθηκε στις 4 Ιουλίου του 362 π.Χ. (κατ' άλλους στις 27 Ιουνίου). Το πεδίο της μάχης τοποθετείται στο πιo στενό τμήμα του οροπεδίου της Τρίπολης, 6.5 χιλιόμετρα νότια της Μαντινείας ανάμεσα στα βουνά Μύτικας, πρόβολο του Μαινάλου Όρους και Καπνίστρα, αντέρεισμα του Παρθενίου Όρους.
Από τη μία πλευρά παρατάχθηκαν οι Σπαρτιάτες με τους συμμάχους τους (Αθηναίους, Ηλείους, Αχαιούς, Φλειασίους και Μαντινείς), υπό τον Αγησίλαο Β'. Οι δυνάμεις τους ανέρχονταν σε 20.000 πεζούς και 2.000 ιππείς. Από την άλλη πλευρά, οι Θηβαίοι με τους συμμάχους τους (Ευβοείς, Λοκρούς, Μαλιείς, Αινιάνες, Θεσσαλούς, Αρκάδες, Αργείους και Μεσσηνίους), παρέταξαν ένα στρατό αποτελούμενο από 30.000 πεζούς και 3.000 ιππείς.
Χρησιμοποιώντας μια βελτιωμένη εκδοχή της λοξής φάλαγγας (διαγώνια παράταξη των οπλιτών με ενίσχυση εις βάθος του ενός άκρου), που είχε πρωτοπαρουσιάσει στα Λεύκτρα ο Επαμεινώνδας, επιτέθηκε στους αντιπάλους και κατόρθωσε να τους απωθήσει, αποκτώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στη μάχη. Κι ενώ η νίκη φαινόταν να κλείνει προς την πλευρά των Θηβαίων, ο Επαμεινώνδας, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, πληγώθηκε και άφησε την τελευταία του πνοή επί του πεδίου της μάχης.
Ο θάνατος του αρχηγού τους προκάλεσε σύγχυση στους Θηβαίους, με αποτέλεσμα η μάχη να λήξει χωρίς νικητή. Τυπικά, νικητές ήταν οι Θηβαίοι, επειδή πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι έκαναν αίτηση ανακωχής για την ταφή των νεκρών, έπειτα από πολλούς δισταγμούς. Σύμφωνα με τις ελληνικές αντιλήψεις, αίτηση ανακωχής σήμαινε και αναγνώριση ήττας. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο Αθηναίος ιππέας Γρύλλος, γιος του σπουδαίου ιστορικού Ξενοφώντα, ο οποίος εισφέρει πολλές πληροφορίες για τη μάχη, στο έργο του Ελληνικά.
Η Μάχη της Μαντινείας με την τροπή που πήρε σήμανε το τέλος της Θηβαϊκής Ηγεμονίας. Κατέδειξε, ακόμη, ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις του ελλαδικού χώρου είχαν παρακμάσει οριστικά, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για την επικράτηση των Μακεδόνων του Φιλίππου Β'.

_____________
https://www.sansimera.gr/articles/290

Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΜΑΙΝΑΛΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ

   ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ   

Γράφει η Αγαθή Γρίβα- Αλεξοπούλου,
Φιλόλογος
Συνεργάτης της εφημερίδας "Αρκαδικό Βήμα" (*)




Μεγάλωσα κουβαλώντας στην καρδιά μου μια τρυφερή αγάπη για το βουνό αξεδιάλυτα δεμένη με την αγάπη για τον τόπο που με γέννησε, τους γονείς μου και τη γλυκιά νοσταλγία των παιδικών μου χρόνων.
Νιώθω παιδί του βουνού. Γεννημένη στην Αρκαδία, στα πλευρά των πρώτων σχετικά χαμηλών υψωμάτων του Ταΰγετου - πριν αυτός προλάβει να γιγαντωθεί  στη γη της Λακωνίας - νιώθω παιδί ενός ήμερου ποιμενικού Ταΰγετου, προστατευτικού και καθόλου εξουσιαστικού. Αισθάνομαι ότι του οφείλω κάτι από το αίμα μου και πολλά από το χαρακτήρα μου. Υπήρξε στ’ αλήθεια για μένα μια σπουδαία προπαιδεία για τη ζωή και φυσικά για την κατοπινή βαθιά αγάπη μου στα βουνά.
Η συνειδητή αυτή αγάπη αναπτύχθηκε σταδιακά στην ενήλικη ζωή μου, όταν η τύχη με συνέδεσε με ένα άλλο υπέροχο βουνό που με μύησε στη μαγεία και το μεγαλείο της φύσης και με έκανε να το έχω μέσα μου κάτι σαν κατοικία της ψυχής!
Πρόκειται για το Μαίναλο, το βουνό του Πάνα και των νυμφών, τη γενέθλια γη των Κολοκοτρωναίων, το κατεξοχήν αρκαδικό βουνό. Στις πρώτες μου αναβάσεις εκεί πάνω – χρόνια πριν απ’ τις μεγάλες πυρκαγιές -  με δέος αντίκριζα τις δασωμένες πλαγιές του  και τις δυσθεώρητες κορυφές του και διαπίστωνα ότι βρισκόμουν σε ένα βουνό εφάμιλλο των Άλπεων. Το Ραπούνι, το οροπέδιο στη διαδρομή από Χρυσοβίτσι προς Στεμνίτσα, με την αλληλοδιαδοχή των κορυφών δεξιά και αριστερά του, φάνταζε στα μάτια μου βγαλμένο από καρτ ποστάλ ελβετικού τοπίου. Εκεί   το έλατο είχε επιβάλει την κυριαρχία του, σχεδόν μονοκρατορία. Μπορεί να στερούσε το δάσος από την ποικιλία, του χάριζε όμως την αειθαλή βαθυπράσινη φορεσιά του. Με τον καιρό αφομοίωσα την επιβλητική μορφή του ελατόδενδρου: τον ευθυτενή και στιβαρό κορμό του, την σχεδόν γεωμετρική διάταξη των κλαδιών και των φύλλων του, τη σταυροειδή απόληξη της κορυφής του και κατέληξα να λατρέψω τη δωρική ομορφιά του. 
Οι περιπλανήσεις στο Ραπούνι αντικαταστάθηκαν σταδιακά από διαδρομές προς τον Ξηρόκαμπο και τη Στεμνίτσα, προς το Αρκουδόρεμα και το Λιμποβίσι, προς το Χρυσοβίτσι και τα Λυκόχια, προς τις Μουτσάρες, τα Κανελάκια και το Παλιοχώρι ή ακόμα μακρύτερα προς την Ελάτη, το  Πυργάκι, το Μυλάοντα ποταμό και τη Βυτίνα ή την Πιάνα και την Αλωνίσταινα.
Το πατρικό των Κολοκοτρωναίων στο Λιμποβίσι, η βρύση και το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής στο Παλιοχώρι , οι λιλιπούτιες λιμνούλες στα Κανελάκια, έγιναν με τα χρόνια οι πιο αγαπημένοι απογευματινοί προορισμοί στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών μας  στο χωριό.   
Εκεί ψηλά βέβαια, ακόμη και στα τέλη Ιουλίου, νιώθεις ότι το καλοκαίρι δεν έχει φτάσει ακόμα ή καλύτερα πως η άνοιξη αρνείται να του παραδώσει τα σκήπτρα. Η δροσερή θεά  φροντίζει και στολίζει ένα πλήθος βοτάνων και λουλουδιών. Έτρεφα την ψευδαίσθηση ότι είχα δει τα ωραιότερα: Δενδρομολόχες, ανθώνες βαλσαμόχορτου, κρόκους, ίριδες, αγριοτριανταφυλλιές, αυτοφυείς  τουλίπες, γλαδιόλες και εντυπωσιακές στην ανάπτυξη και την ποικιλία τους ορχιδέες. Όμως το ίδιο το βουνό με διέψευσε. Και μου απέδειξε επίσης πως, αν δεν φτάσεις σε ψηλή κορυφή, (όχι κατ’ ανάγκη στην ψηλότερη) τίποτα δεν γνωρίζεις από βουνό.
Ήταν αλήθεια πως όλα αυτά τα χρόνια είχα αρκεστεί στις εύκολες χαρές και χάρες του βουνού: Στις  χούνες, τα οροπέδια, τις ρεματιές και τα χαμηλότερα υψώματα. Το 2012 - 2013 αποφάσισα να ακολουθήσω τους τολμηρότερους της οικογένειας σε μια ανάβαση σε κορυφή της περιοχής του Ραπουνιού λίγο πιο ανατολικά από το Μπλεσίβο, την ψηλότερη κορυφή του εκεί συγκροτήματος.  Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην ανατολική έξοδο του οροπεδίου προς το Χρυσοβίτσι και πήραμε ένα δασικό δρόμο. Σχεδόν αμέσως και πριν προλάβουμε να μπούμε στο ελατοδάσος, αντικρίσαμε πάνω μας αληθινούς κρεμαστούς κήπους πνιγμένους στα λουλούδια. Πολλά, στις αποχρώσεις του φούξια και του βυσσινί, σχημάτιζαν συστάδες ή μεγαλύτερες αποικίες. Ενώ άλλα, ανθοδέσμες  ολόδροσες στον τύπο της καμπανούλας, φαίνονταν κρεμασμένα στις προεξοχές των βράχων. Το ανοιχτότερο ή βαθύτερο μωβ χρώμα τους συμπλήρωνε το φάσμα του ιώδους. Λίγο ψηλότερα ανάμεσα στις φτέρες ξεπετιούνταν δεκάδες κρίνοι με τρυφερούς αρκετά ψηλούς βλαστούς και άνθη που έμοιαζαν πολύ με εκείνα του κρίνου της Παναγίας. Το φλογερό κόκκινο χρώμα τους όμως μόνο σε ιβίσκους είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Το σκηνικό συμπλήρωναν θαμνώδη με λευκά ή κίτρινα άνθη και κάποια αναρριχώμενα που θύμιζαν αγιόκλημα.
Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη! Εκείνο το απόγευμα γινόμαστε μάρτυρες της αναγεννητικής δύναμης της φύσης· Διαπιστώναμε δηλαδή πως το βουνό έκλεινε μόνο του τις πληγές που του είχαν αφήσει οι πυρκαγιές  προηγούμενων χρόνων, επιστρατεύοντας τα ωραιότερα άνθη και τα ζωηρότερα χρώματα!
Ακολουθήσαμε τη διακλάδωση του δρόμου με βορειοδυτική κατεύθυνση και μπήκαμε στη σκιερή πλευρά του ορεινού όγκου. Το δάσος εκεί είχε αποφύγει, με μικρές απώλειες, τη μανία της φωτιάς και ο δρόμος περνούσε ανάμεσα στα έλατα. Η διαδρομή ήταν υπέροχη· Η συνεχής ανάβαση όμως  εξελισσόταν σε μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία που δοκίμαζε τις αντοχές όλων και περισσότερο τις δικές μου. Ανεβαίναμε όλο και ψηλότερα· Είχαμε χωθεί για καλά στο δάσος, σχεδόν αδιαπέραστο από το φως που άλλωστε συνεχώς λιγόστευε, καθώς η σκιά που άφηνε το ίδιο το βουνό ανέβαινε αργά – αργά στην πλαγιά, όσο ο ήλιος αντίστροφα κατέβαινε προς τη δύση. Είχαμε αργοπορήσει υπερβολικά! Γινόταν πλέον  φανερό ότι η ανάβαση ως την κορυφή ήταν αδύνατη!
Έπρεπε να επιστρέψουμε! Παρόλα αυτά αποφασίσαμε να φτάσουμε στο στεφάνι από πάνω για να χαρούμε τη θέα. Κάτω  χαμηλά σε μεγάλο βάθος  φαινόταν κομμάτι του Ραπουνιού. Λίγο πιο πίσω ανάμεσα στις άλλες κορυφές ξεχωρίζαμε το Λιμποβίσι και δυτικότερα την Κλινίτσα· Ενώ στο βάθος και προς βορρά διακρίνονταν οι ψηλότερες κορυφές του Μαινάλου  να αλλάζουν συνεχώς χρώματα στο φως του δειλινού. 
 Η θέα ήταν μαγική!  Ήταν η πρόγευση της πιο συγκλονιστικής εμπειρίας που μου επιφύλασσε η ανάβαση στο Μπλεσίβο την επόμενη χρονιά· Την αίσθηση δηλαδή πως εκεί ψηλά ανοίγεσαι σε έναν σχεδόν ατέρμονα ορίζοντα, πως έστω και για λίγο και μόνον οπτικά μπορείς να κυριαρχήσεις στο χώρο, πως δεν σε ορίζει αυτός αλλά εσύ εκείνον. Κάτι που μπορεί να προκαλέσει μέσα σου την πλημμυρίδα μιας ανείπωτης ελευθερίας.
Η ανολοκλήρωτη όμως ανάβαση του 2013  είχε μια διαφορετική εξέλιξη που μου δίδαξε πως είναι αλαζονεία να αναμετριέσαι με τη φύση. Ο αέρας που φυσούσε από νωρίς, όσο περνούσε η ώρα, δυνάμωνε όλο και πιο πολύ. Μέσα από το δάσος σηκωνόταν βαθμηδόν μια σύμμεικτη βουή κάτι σαν συριγμός, τριγμός, θρήνος και ουρλιαχτό μαζί. Ήταν το ελατοδάσος βεβαίως με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του που προκαλούσε την ένταση και το απόκοσμο αυτού του ήχου. Ήταν οι στιβαροί κορμοί τόσων χιλιάδων δένδρων στοιχημένων σε επάλληλες γραμμές που αντιστέκονταν στην ορμή του ανέμου! Ήταν τα αμέτρητα κλαδιά τους που αναγκάζονταν να παραδοθούν σε μια σχεδόν ακατάπαυστη κίνηση! Μα πάνω απ’ όλα ήταν οι αδρές ελατοβελόνες  -  χορδές τους που δονούνταν κατά τις προσταγές του βοριά ή του Πάνα και μετατρέπονταν σε αναρίθμητες δαιμονικές φυσαρμόνικες!
Αυτόματα είχε αναδυθεί στη σκέψη μου η μορφή του αρχαίου θεού και για πρώτη φορά κατανοούσα εντελώς, γιατί οι προγονοί μας παρήγαγαν τη λέξη πανικός από τον τραγοπόδη αρκαδικό θεό! Ζούσαμε κάτι το τρομακτικό και μεγαλειώδες ταυτόχρονα. Οι υπόλοιποι της παρέας βλέποντας την ταραχή μου με καθησύχαζαν, αλλά δεν παρέλειψαν να διηγηθούν την ιστορία του ερημίτη που τίποτα στη ζωή του δεν φοβήθηκε περισσότερο από το σκούξιμο τους ελατοδάσους.
 Το βουνό μας έδιωχνε! Ανυπερθέτως έπρεπε να βγούμε από το δάσος προτού πέσει το σκοτάδι. Ριχτήκαμε στην κατηφόρα και καλύψαμε εύκολα την απόσταση…. 

Όποιος γνωρίσει το Μαίναλο δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πως είναι ένα από τα ωραιότερα και πιο φιλόξενα βουνά της πατρίδας μας. 
Οι σκιερές κι απόμερες γωνιές του μπορούν να εξασφαλίσουν στον καθένα στιγμές απομόνωσης, εσωτερικής αναζήτησης και επαφής με τον αυθεντικότερο εαυτό του. Τα δροσερά λιβάδια του μπορούν να χαρίσουν σε όλους στιγμές ευφρόσυνης περιπλάνησης. Μα πάνω απ’ όλα, ανυπέρβλητες στιγμές εσωτερικής πληρότητας και ψυχικής ανάτασης επιφυλάσσουν στους τολμηρότερους οι ψηλές κορυφές του!     

__________
(*) Το άρθρο είναι προδημοσίευση από την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" από το φύλλο 287 //    
      Αύγουστος 2017.

Τρίτη 4 Ιουλίου 2017

Το τελευταίο αντίο στην Ντανιέλα, εργάτρια καθαριότητας

Το τελευταίο αντίο στην Ντανιέλα, εργάτρια καθαριότητας // 
(Οικογένεια, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι είπαν το τελευταίο αντίο στην Ντανιέλα, 
εργάτρια καθαριότητας στο Δήμο Ζωγράφου).


Την Τρίτη 4 Ιουλίου στις 11:30 π.μ έγινε στο νεκροταφείο του Ζωγράφου η κηδεία της άτυχης 60χρoνης εργάτριας. Την συνόδευσαν, η οικογένεια, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι αλλά και πολλά νεαρά παιδιά, φίλοι και συμμαθητές των παιδιών της.
Η Ντανιέλα Πρελορέντζου ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της υπηρεσίας και να καθαριστεί η πόλη το συντομότερο, ήρθε για δουλειά το βράδυ της Παρασκευής στις 12, για να βοηθήσει να μαζευτούν οι όγκοι των απορριμμάτων, μετά από έντεκα ημέρες κινητοποιήσεων. Ήξερε από δουλειά. Γνώριζε καλά την αγωνία των συμβασιούχων αφού και η ίδια είχε εργαστεί ως συμβασιούχος χρόνια και με δικαστική απόφαση μετατράπηκε η σύμβαση της σε αόριστου χρόνου. Δυστυχώς όμως άφησε την τελευταία της πνοή μέσα στο αμαξοστάσιο του Δήμου.
Ο τραγικός θάνατος της άτυχης Ντανιέλας αλλά και άλλων εργατών καθαριότητας την ώρα της δουλειάς, όπως και βαριά εργατικά ατυχήματα που συμβαίνουν πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της εργασίας αυτών των ανθρώπων, φέρνουν με δραματικό τρόπο στην επιφάνεια τις άσχημες, βαριές, ανθυγιεινές συνθήκες αυτής της δουλειάς.
Τις συνθήκες αυτές τις ξεχνούν, τις παραβλέπουν οι άνθρωποι και τα κέντρα εξουσίας που χαράζουν αντεργατικές πολιτικές και καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων. 
Όσοι εργάζονται σε τόσο βαριές δουλειές, είναι απάνθρωπο να παίρνουν σύνταξη 60 μέχρι και 67 χρονών. Αυτοί που ψηφίζουν αυτά τα μέτρα και αυξάνουν τα όρια ηλικίας σε τέτοια επαγγέλματα , χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς και βαριά τραυματισμένους εργάτες.

Στη λιτή κηδεία της Νανιέλας κατέθεσαν στεφάνια ορισμένα σωματεία των ΟΤΑ, η ΠΟΕ ΟΤΑ και το συνδικάτο ΟΤΑ. Οι κάθε λογής άρχοντες της εξουσίας δεν βρήκαν το χρόνο να παρασταθούν και να στείλουν λίγα λουλούδια ήταν απόντες, πλην ελάχιστων φετινών εξαιρέσεων. 
Τα συνδικάτα ακόμα και των ΟΤΑ δεν είχαν την ευθιξία να προκηρύξουν ούτε μια ώρα στάση εργασίας, για να τιμήσουν την εργάτρια καθαριότητας και να διευκολύνουν τους εργαζόμενους να παραστούν στην κηδεία.

Καλό σου ταξίδι Ντανιέλα.
Ιούλιος 2017
...
(Από το e-mail της ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ)
https://antigeitonies.blogspot.gr

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Νάξος: Ο τιμοκατάλογος της ταβέρνας που κάνει τον γύρο του Διαδικτύου


Έτσι μπράβο να μαθαίνουν οι ξένοι επισκέπτες αυτού του τόπου γιατί οι Έλληνες έχασαν το χαμόγελό του !!!
Και ότι μια μάνα 60 ετών με τέσσερα παιδιά έχασε τη ζωή της γιατί αντί να είναι συνταξιούχος εργαζότανε ακόμα στην αποκομιδή σκουπιδιών με 44o βαθμούς... θύμα των μνημονίων και των ξεπουλημένων πολιτικών!!!

Ο κατάλογος της ταβέρνας δεν έγραφε μόνο τις τιμές των φαγητών...


Πριν από μερικές ημέρες ο ερευνητής και αναλυτής στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Λονδίνου, Κρίστιαν Χέντερσον, επισκέφτηκε τη Νάξο.

Eκτός από τις όμορφες παραλίες και τα τοπικά εδέσματα, το ενδιαφέρον του «έκλεψε» ο κατάλογος μιας ταβέρνας στο Καστράκι. 
Ο Χέντερσον αποφάσισε να μοιραστεί με τους διαδικτυακούς του φίλους τα όσα διάβασε στο πίσω μέρος του καταλόγου της ελληνικής ταβέρνας και τα οποία, όπως φαίνεται, του έκαναν εντύπωση.

 «Το μήνυμα στο πίσω μέρος του καταλόγου μιας ταβέρνας στη Νάξο», ήταν το σχόλιο με το οποίο συνόδευσε την φωτογραφία την οποία «ανέβασε» στο Twitter,χρησιμοποιώντας τα hashtag #Greece #Naxos...



Τι έγραφε ο κατάλογος:
«Ο καταναλωτής πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι τα χρήματα που η ελληνική κυβέρνηση λαμβάνει από το φορολογικό σύστημα δίνεται στις τράπεζες για να πληρώσουν ένα χρέος που οι ίδιες δημιούργησαν μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...
 Πληρώνουμε φόρους για να ζούμε στην φτώχεια και τη ανεργία, παρακολουθώντας την κατάρρευση της δημόσιας εκπαίδευσης και του συστήματος υγείας.
 Η βρώμικη δουλειά γίνεται από τους πολιτικούς οι οποίοι συμμορφώνονται υπάκουα στις πολιτικές των πλούσιων και ισχυρών. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι και οι θεσμοί οι οποίοι έχουν δημιουργήσει αυτό που αποκαλούν “οικονομική κρίση” απαιτούν από εμάς να είμαστε νομοταγείς και να πληρώνουμε τους φόρους μας».
Παράδειγμα προς μίμηση έτσι ώστε να μάθουν και να μεταφέρουν τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα..... Η πληροφόρηση  επιβάλλεται να γίνεται με κάθε μέσο... και γιατί όχι μέσα από τους καταλόγους στα εστιατόρια.... οι εφημερίδες και τα άλλα μέσα είναι ξεπουλημένα στα μεγάλα  συμφέροντα  και αδιάφορα στα δεινά του ελληνικού λαού..... αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος που ο κόσμος τα έχει απαξιώσει....


https://07-magazine.blogspot.gr/2017/06/blog-post_134.html#comment-form

Το Θωρακισμένο-Καταδρομικό «Γ. Αβέρωφ», η Δόξα του Πολεμικού Ναυτικού - «Αυτό το καράβι είναι η Ελλάδα», «Είναι σαν τον Παρθενώνα»


Το όνειρο του Αλέκου Γουλανδρή υλοποιείται: Το «Αβέρωφ» αστράφτει ξανά!



Το όνειρο του Αλέκου Γουλανδρή υλοποιείται: Το«Αβέρωφ»αστράφτει ξανά!

Το όραμα του Ανδριώτη ευεργέτη Αλέκου Γουλανδρή – που «έφυγε» πριν από λίγο καιρό -, να ξαναγίνει ο «Αβέρωφ» ένα αστραφτερό πολεμικό πλοίο-μουσείο και να βγει και πάλι στο Αιγαίο, αρχίζει να υλοποιείται…
Οι εργασίες συντήρησης του θρυλικού θωρηκτού συνεχίζονται, ενώ οι ναυπηγοί επεξεργάζονται ήδη ένα σχέδιο, προκειμένου να αποκτήσει μικρές και σύγχρονες μηχανές, που θα του δώσουν αυτονομία πλεύσης. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο!



Από τον Απρίλιο το πλοίο περνά από εργασίες βαριάς συντήρησης προκειμένου να συνεχίσει να επιπλέει και για τις επόμενες δεκαετίες. Στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά οι εργαζόμενοι πραγματικά έχουν δώσει τον καλύτερό τους εαυτό, συγκινημένοι από την ιστορικότητα και τον συμβολισμό που έχει αυτό το πλοίο. «Είναι τιμή μας να δουλέψουμε για αυτό το καράβι», «Αυτό το καράβι είναι η Ελλάδα», «Είναι σαν τον Παρθενώνα» λένε.



Το σύνολο σχεδόν των χρημάτων που απαιτούνται για την συντήρηση και την αποκατάσταση των «πληγών» του χρόνου στο γερασμένο σκαρί, ανέλαβε ο Αλέκος Γουλανδρής αθόρυβα όπως και σε τόσες άλλες αγαθοεργίες που έκανε στο παρελθόν.



Μόλις το θωρηκτό είναι έτοιμο θα καταπλεύσει και πάλι στο Φάληρο και θα αναμένει την ολοκλήρωση των ναυπηγικών μελετών, προκειμένου να υψώσει στο κατάρτι την τεράστια σημαία του για να ξεκινήσει τις δοκιμές εν πλω.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ «ΑΒΕΡΩΦ»



Δέκα χρόνια μετά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό διέθετε μια ελάχιστη δύναμη απαρχαιωμένων τορπιλοβόλων και τριών γαλλικών θωρηκτών που είχαν κατασκευασθεί το 1889. Η επιτακτική ανάγκη για τη δημιουργία αξιόμαχου στόλου είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του στόλου – στα τέλη του 1908 – με τέσσερα καινούρια αγγλικά και τέσσερα γερμανικά αντιτορπιλικά. Σε αυτά επρόκειτο να προστεθεί το Θωρακισμένο-Καταδρομικό «Γ. Αβέρωφ», η Δόξα του Πολεμικού Ναυτικού.



Για την ανανέωση του Στόλου η τότε κυβέρνηση Μαυρομιχάλη είχε απευθυνθεί στα Ναυπηγεία Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας, όπου εκείνη ακριβώς την εποχή κατασκευαζόταν ένα θωρακισμένο– καταδρομικό το οποίο είχε παραγγελθεί και επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί από το Ιταλικό Ναυτικό. Όμως, η ακύρωση της παραγγελίας από τη μεριά των Ιταλών και η άμεση προκαταβολή του 1/3 της συνολικής αξίας του πλοίου επέτρεψαν την απόκτηση του θωρηκτού από την Ελλάδα.



Το ποσόν της προκαταβολής προήλθε από τη διαθήκη του Γεωργίου Αβέρωφ και ανήρχετο σε 8.000.000 εκατομμύρια χρυσές δραχμές. Ήταν το 20% της συνολικής κληρονομιάς του Γεωργίου Αβέρωφ, που παραχώρησε με τη διαθήκη του στο Ταμείο Εθνικού Στόλου το 1899 (χρονολογία δημοσίευσης της διαθήκης). Η διαθήκη όριζε ότι το 1/5 της περιουσίας του (20 μερίδια) παραχωρείται για τη ναυπήγηση ισχυρού καταδρομικού πλοίου που θα φέρει το όνομα του και διασκευασμένο κατά τέτοιον τρόπο ώστε να χρησιμεύει ως Εκπαιδευτικό πλοίο Σχολής Ναυτικών Δοκίμων προς την πρακτική και θεωρητική τελειοποίηση αυτών.



Το υπόλοιπο ποσό των 15.650.000 χρυσών δραχμών καλύφθηκε από το Ταμείο Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ.). Η κυβέρνηση δαπάνησε 23.650.000 δρχ. για την απόκτηση του. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι Τούρκοι είχαν ενδιαφερθεί για την αγορά του πλοίου!



Το 10.200 τόνων θωρακισμένο εύδρομο (όπως ακριβέστερα περιγράφεται) είχε ιταλικές μηχανές 19.000 ίππων, 22 γαλλικούς λέβητες, γερμανικές γεννήτριες και αγγλικά πυροβόλα 190 και 234 χιλιοστών τύπου ARMSTRONG. Η μέγιστη ταχύτητα που ανέπτυσσε το Θωρηκτό ήταν 23 κόμβοι.

Το «Γ. Αβέρωφ» καθελκύστηκε στις 12 Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο) 1910 και την 1 Σεπτεμβρίου 1911 κατέπλευσε στο Φάληρο, όπου έγινε δεκτό από τους Έλληνες με ενθουσιασμό.

«Εν Άνδρω»